kimseyle konuşmamak

iyidir iyi. kafanız mis gibi olur.

ünideyken ben (temsili değil). hiç konuşmam;hafif çatık kaşlı,sürekli telefonla oynayan,yanındaki koltukları boş (birine ben mont,çanta vs. koyuyorum diğerine yan tarafımdaki kişi koyuyor.) asosyal mi desem kibirli veya egoist mi desem (egoist doğru olur) öyle görünürüm. okulun başlamasının üzerinden kaç ay geçti hala adam akıllı bir arkadaşım yok.e tabi millet "ay şu rakunettin çok şirinmiş çok egoistmiş,hemen grubumuza alalım" da demiyor.sap gibi kaldım haliyle. halimden memnun muyum? biraz.gerçi tuhaf göründüğümün farkındayım ama gruplara da giremiyorum ki amk.

dozunda güzeldir, kendinizi ve başka şeyleri düşünmek için hayat size zaman tanır. çevrenizdeki insanları gözlemlemeniz için güzel bir fırsattır.

çünkü kimsenin muhabbetinin sarmaması. eskiden de kendimle iyi geçinirdim ama son aylarda daha bir sıkı fıkı oldu aramız. gün içinde komik anıları hatırlatıp gülmeler, çok zekice espiriler yapıp hınzır bakışlar atmalar, yerinde ve zamanında akıl verip doğru kararlar almama yardımcı olmalar.. daha neler neler.. durum bu olunca başkasının muhabbeti unutuluyor. arayan soran olmazsa arayıp sormuyorum genelde. umursamadığımdan değil de eksikliğini hissetmiyorum kimsenin.

Delirin bence. Çok arkadaşınız olur ama çevrenizdeki insanlar onları görmüyor, konuşmayın o insanlarla.

Önceden her şeyimi arkadaşlarıma anlatır; güler, üzülür, yaşardık. Son zamanlarda ise ameliyat olduğumda bile kimsenin haberi olmadı. Sanırım konuşmak faydasını yitirmeye başladı.

Ruh sağlığım açısından iletişimi kestim. Çoğunlukla yani. Uzun zamandır dertleşmeyi bıraktım. Sadece boş yapıyorum. Hayatı sefil bir geyik muhabbet isi olarak tamamlamak istiyorum. Sikeyim al anlattıkta noldu ki? Her şeyin sonunda evde tek başına kalıyorsun. Koy götüne rahvan gitsin bundan sonra. (bkz: dünya sikime minare götüme )

Ben oldum olası hiçbir şeyimi anlatmadım anlatmam da.İnsanlar bilince ne oluyor? Dışarıya da söyleme ama içine de atma durumunu düşünüyorum nasıl yapabilirim diye...insanlarin en iyisi mezarda o yüzden kimseyle konuşmamak en güzelii...

bazen saatlerce sadece sözlükte takılıp başka kimseyle konuşmuyorum, güzel oluyor

Önceden çok konuşur çok anlatırdım sonra birşeyler oldu şu an kendimle bile konuşmadığım konular var

(#4180683) Artık o 3-5 cümleyi de kurmuyorum. Kurasım gelmiyor. Arkadaşlarım da bu duruma "taş olsa çatlar" diyor. Çatlamam da kalp çarpıntısından belki hastanelik olurum. O da hallolur. Edit: Aklıma bir tivit geldi. "Kimseyle konuşasım yoktu ama sana evdeki perdeleri bile anlatasım vardı" diye. Aslında her şeyi özetliyor.

Konuşmak istemediğimizden değil de Konuşacak kimsemiz olmadığından.

Valla kimse olmadığından değil üşendiğimden